Zagorzali czciciele prezesa, czyli ludzie dla których odniesieniem każdej oceny jest ocena Kaczyńskiego już dawno zapomnieli o Marcinie Dubienieckim, mężu Marty Kaczyńskiej onegdaj wyniesionym na piedestał przez miłość ludu Pisowego i dość szybko z tego piedestału wykopanym kiedy okazało się, że Jarosław jednak pana Marka nie do końca popiera. Można sobie pozwolić tutaj na małą spekulację i z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że jednej z Pisowskich frakcji nie spodobał się inteligentny wykształcony facet ze stałym dostępem do ucha prezesa, a że dodatkowo palnął parę gaf to go odsunięto. Oczywiście pan Marek nie stracił poparcia za tekst o Słowiku czy za bluzgi do dziennikarza, bo jak udowodnił Kaczyński dla niego praktycznie żadna moralna przewina nie dyskwalifikuje wspólnika w politycznym interesie. Gdyby tak było, to nie byłoby koalicji z Samoobroną, nie byłoby w rządzie Kryżego, Netzla, nie byłoby koalicji z Rydzykiem nazywającym bratową pana Prezesa czarownicą.
Dlatego teraz kiedy Dubieniecki ma sprawę nie ma rozpalonych notek o zamordyście Tusku i o totalitarnym państwie. Korporacjonizmie i adwokackiej sitwie kalającej nieskazitelną opinię członka rodziny prezesa. Co ciekawe, nie ma też tej słynnej i charakterystycznej dla salonu błyskawicznej reakcji i domagania się co najmniej więzienia, choć gdyby sprawa dotyczyła kogoś z rodziny Tuska to tak by zapewne było, bo powiązania z bandziorem to coś czego Pis nie znosi co skwapliwie wytykano Drzewieckiemu. Swoją drogą to też ciekawe jakim cudem rozmaite Grzesie, Kasie, Jasie i Krysie parające się pisaniem blogów mają dostęp do informacji i szokują wiedzą której nie jeden dziennikarz śledczy mógłby im pozazdrościć. Pewnie to tajemnica i żaden z wierchuszki salonowych blogerów się nią pro publico bono nie podzieli.
Jak już wspomniałem wcześniej o Dubienieckim cicho jak makiem zasiał, za to głośno o kolejnym męczenniku Tuskowego totalitaryzmu człowieku honoru niejakim Staruchu. Ileż to się w komentarzach namnożyło spekulacji, że o to wściekły Tusk za pomocą policyjnej prowokacji biednego młodego człowieka wtrącił do więzienia. Choć to brzmi naprawdę komicznie, ale nikomu nie przeszkadza nazywanie stadionowego zadymiarza człowiekiem honoru. Jest to szczególnie intrygujące, że podobnej retoryki używa się w stosunku do ludzi walczących w Powstaniu Warszawskim. Oczywiście nie do wszystkich bo profesor Bartoszewski dalej jest stetryczałym dziadygą który kala własne gniazdo. Gdyby głębiej poszukać to na pewno znalazłoby się jeszcze kilku bohaterów Powstania którzy z prezesem się nie zgadzają i mając czelność mówić o tym publicznie. Oni ludźmi honoru nie są, bo człowiek honoru to człowiek Kaczyńskiego i nie ważne czy komuch, złodziej, oszust, handlarz prochami, cynik, kapuś czy stadionowy chuligan- ważne że popiera Jarosława.
I to wszystko na głównej salonu, portalu któremu wywiadu udzielił sam Obama. Na głównej lądują notki ludzi notorycznie obrażających pod kreską osoby o innych niż one poglądach. Czytamy brednie o helu co to nagle wbrew prawo fizyki jest cięższy od powietrza, natchnione poematy dla Powstania Warszawskiego, żeby wchodząc na blog Libickiego poczytać prymitywne wrzuty do jego niepełnosprawności. I to wszystko te same osoby, od honoru, walki z totalitaryzmem, walki o prawdę, wolność. I tylko trochę smutno, że człowiek wchodząc na salon nie poczyta już sobie Krzyśka Leskiego czy Galopującego Majora, bo było co czytać i z kim się spierać. Onegdaj było tak, że pod notkami były wielowątkowe dyskusje. Była wymiana argumentów nawet wśród osób ślepo zapatrzonych w jedną opcję. Teraz jak wiemy przyjętą na salonie formą dyskusji są bany i wycinanie z blogów nie prawomyślnych.
